Μια εμπειρία που με φλέρταρε εδώ και περίπου δύο χρόνια, αλλά ποτέ δεν είχα πάρει την απόφαση να την ζήσω. Μια εμπειρία που και εγώ αλλά κυρίως τα παιδιά μου θα θυμόμαστε για πάντα. Δύο μέρες μέσα στην φύση, σε μια φάρμα, να ξυπνάμε μέσα στην μέση που πουθενά, να συγκατοικούμε με ζώα και να ζούμε στιγμές τόσο διαφορετικές από αυτές που αποτελούν την καθημερινότητα μας, τόσο όμως πολύτιμες τελικά, μόλις τελείωσαν για εμάς με τον πιο όμορφο τρόπο.
Ένα απρόοπτο γεγονός που με στενοχώρησε αρκετά ήταν η αφορμή να πω «παίρνω τα παιδιά και φεύγουμε». Δυστυχώς για εκείνη τη στιγμή που το σκεφτόμουν, ευτυχώς τελικά για τα κριτήρια που με οδήγησαν να επιλέξω αυτόν τον προορισμό, επρόκειτο για το τελευταίο Σαββατοκύριακο του καλοκαιριού, οπότε ήξερα ότι οι καλοκαιρινοί προορισμοί θα ήταν πραγματικά ‘τίγκα’.
Γράφει η Τζίνα Γαβαλά
Κάπως έτσι, είπα «μήπως να πάω βουνό;». Ψάξιμο στο ψάξιμο, σκέφτηκα πως τα παιδιά θα τρελαίνονταν να πάμε σε μια φάρμα με ζώα, αφού οι εμπειρίες τους από φάρμες που έχουμε επισκεφθεί στην Αθήνα τους έχουν μείνει αξέχαστες και τις μνημονεύουν πολύ συχνά. Ψάχνοντας λίγο περισσότερο, ανακάλυψα την φάρμα Cherryland, στην Κερνίτσα Αχαίας. Πήρα τηλέφωνο την ευγενέστατη ιδιοκτήτρια, η οποία μου περιέγραψε σε ένα πολύ ευχάριστο τηλεφώνημα όλα όσα θα μπορούσαμε να κάνουμε τόσο μέσα στο κτήμα όσο και έξω από αυτό στα γύρω χωριά. Έτσι, το πήρα απόφαση, μάζεψα δύο τσάντες πράγματα και το επόμενο πρωί αναχώρησα με τα αγόρια μου για ένα από τα πιο όμορφα μέρη που έχω επισκεφτεί ποτέ μου.
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ταξιδέψει πολύ στην ενδοχώρα. Ως μικρότερη, τα καλοκαίρια πήγαινα κυρίως σε νησιά, ενώ τον χειμώνα περισσότερο εξωτερικό, ενώ στην Ελλάδα οι μη νησιώτικοι προορισμοί που έχω επισκεφτεί είναι μετρημένοι στα δάχτυλα. Έτσι, δεν έχω πολύ μεγάλη εξοικείωση με τις περιοχές που δεν έχουν θάλασσα, ωστόσο μπορώ να καταλάβω το πως σε κάνει να νιώθεις ένα μέρος και αυτό που ένιωσα από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο Κτήμα Φωκαέων μέχρι και την στιγμή που έφυγα ήταν απλά… μαγεία.
Με το κεφάλι μου καζάνι, την κούραση να χτυπάει κόκκινο και τα παιδιά να αισθάνομαι ότι έχουν ανάγκη να ξεδώσουν μπήκα στην υπέροχη αυτή έκταση με την φύση να ουρλιάζει ομορφιά, την αισθητική να αποτυπώνει την αγάπη των ιδιοκτητών για αυτό που κάνουν και τις μικρές λεπτομέρειες σε όλο αυτό να κάνουν τη διαφορά.
Το δωμάτιο μας ήταν υπέροχο, μπροστά ακριβώς από μια μικρή λίμνη που αποτελούσε το σπίτι για 3 χήνες που είχαν πολύ έντονη προσωπικότητα! Ο μεγάλος μου γιος έκανε πολλούς… διαλόγους μαζί τους που θα τους θυμάται μια ζωή ενώ ο μικρός που τις φοβόταν είχε και εκείνος τον τρόπο του να επιβάλλει την παρουσία του.
Όπου και αν κοιτούσα, μαγευόμουν από τη φυσική ομορφιά, τα πλατάνια, τις βελανιδιές, τα τρεχούμενα νερά και τα οπωροφόρα δέντρα, απολάμβανα τον ήχο του νερού, το κελάηδισμα των πουλιών και όλες τις μουσικές της φύσης, ενώ τα ζώα που αποτελούν τους μόνιμους κατοίκους της φάρμας ήταν όλα αξιαγάπητα. Κατσίκες, τράγοι, γαιδουράκια, πόνι, αγελάδα, κότες, παπάκια, σκυλάκια και ένας υπέροχος γάτος, ο Χρύσανθος, μας υποδέχτηκαν ο καθένας με τον τρόπο του, αλλά όλοι με την σαφέστατη διάθεση να μας δείξουν τον κόσμο τους, αυτόν τον όμορφο κόσμο που εμείς οι άνθρωποι των πόλεων αγνοούμε και είναι τόσο κρίμα αυτό.
Το πρωινό σερβιρισμένο και μαγειρεμένο με περίσσια φροντίδα, με υλικά μέσα από την φάρμα, το απαλάμβανα σε κάθε μπουκιά. Ακόμα και το γάλα με σοκολάτα που ήπιαν τα παιδιά είχε άλλη γεύση από το φρέσκο γάλα που μόλις είχε βγει! Σπιτικές μαρμελάδες, αυγά, ψωμάκι, πίτες, ακόμα και κρασί που παράγεται εκεί μέσα είναι ένας πλούτος γεύσης που σου μένει χαραγμένος όπου και αν ταξιδέψεις μετά. Αφού για εμάς, τουρισμός σημαίνει και γαστρονομία και την καλύτερη γαστρονομία του κόσμου σου την δίνει η ίδια η φύση.
Στο κτήμα, η ισορροπία ανάμεσα στις ανθρώπινες δημιουργίες και το μεγαλείο της φύσης είναι τέλεια και οι άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι για όλο αυτό γεμάτοι αγάπη. Η Σουζάνα και ο άντρας της ο Πέτρος, οι υπέροχοι γονείς τους και όλοι οι δικοί τους άνθρωποι ήταν εκεί, αφού πρώτα εκείνοι αγαπούν αυτό το μέρος και με γνώμονα αυτήν την αγάπη καλούν και εσένα σε αυτό το ταξίδι.
Ένα ταξίδι μεταφορικό και κυριολεκτικό. Μια εμπειρία ζωής. Δύο παιδιά να τρέχουν χαρούμενα από εδώ και από εκεί, να νιώθουν ελεύθερα, να κυλιούνται στα χώματα, να πέφτουν κάτω και να σηκώνονται χωρίς να σε κοιτούν με τύψεις ότι «ουπς, έκανα πατάτα», δύο συνειδήσεις σε εγρήγορση, αφού ένιωθαν υπεύθυνοι ξαφνικά να περιποιηθούν τα ζώα, να τα πάνε να βοσκήσουν, να τους μιλήσουν, να βγάλουν γάλα, να χαιδέψουν όσα τους το επέτρεπαν και να μαζέψουν φρούτα και λαχανικά για να προσφέρουν σε όποιον ήταν εκεί γύρω. Δύο ευτυχισμένα παιδιά σε επαφή με την φύση. Τι άλλο να χρειάζονται άραγε για να είναι ευτυχισμένα; Η φύση είναι μέρος της ύπαρξης μας και δυστυχώς στις πόλεις η επαφή μας με αυτήν είναι απειροελάχιστη, κάτι που μας κάνει να απομακρυνόμαστε τελικά από τον εαυτό μας.
Στην φύση όμως γινόμαστε ένα με αυτήν. Ξυπνάμε πολύ πρωί χωρίς να νιώθουμε κουρασμένοι και έχουμε όρεξη να σηκωθούμε και να προλάβουμε να την χαρούμε, όσο πιο πολύ γίνεται! Ακουμπάμε το χώμα και δεν θεωρούμε ότι έχουμε λερωθεί. Βασικά δεν το σκεφτόμαστε καν. Τρώμε τα φρούτα χωρίς να πρέπει να τα πλύνουμε. Σκαρφαλώνουμε λίγο παραπάνω και κοιτάμε το υπερπέραν χωρίς να πρέπει απαραίτητα να πρέπει να πούμε τι ακριβώς σκεφτόμαστε. Αδειάζει κάπως το μυαλό. Έως πολύ. Έως απόλυτα.
Η ομορφιά δεν αποτυπώνεται ακριβώς σε μια φωτογραφία. Παρόλο που δεν μπορούσα να σταματήσω να βγάζω. Όχι απλά επειδή από κοντά το τοπίο είναι τόσο πολύ πιο όμορφο, αλλά επειδή η ομορφιά αυτού που σε κάνει να αισθανθείς είναι κάτι που δεν συγκρίνεται, δεν περιγράφεται ακριβώς και δεν αντικαθίσταται, αφού όπου και αν τους έχω πάει, όσο ωραία και αν περάσαμε, ΑΥΤΗ η εμπειρία είναι κορυφαία, θα μείνει σίγουρα για πάντα να μας συντροφεύει και να ανυπομονούμε να την ξαναζήσουμε, όσο το δυνατόν συντομότερα!