10 Genius Ideas

Με το σχολείο να ξεκινάει πολύ σύντομα και τις πρόσφατες ανακοινώσεις περί χρήσης μάσκας στις σχολικές αίθουσες να έχουν προκαλέσει μπαράζ συζητήσεων στις οικογένειες, τις παρέες, τις ειδήσεις αλλά και τα social media, βρέθηκα ως μαμά και εγώ να σκέφτομαι ότι θα πρέπει να πω στα παιδιά μου ότι θα γυρίσουν στο σχολείο με μάσκα.

Αρχικά είπα να μην τους το πω ακόμα, αφού ξέρω καλά πως ότι κανόνα και αν ακολουθήσεις σε αυτό που θα πεις στα παιδιά σου, όποια σωστή κουβέντα και αν πεις, δεν θα τους την περάσεις αν δεν την πιστεύεις ο ίδιος. Και επειδή δεν είχα αποφασίσει πως αισθάνομαι απέναντι στο γεγονός ότι τα παιδιά πρέπει να πάνε στο σχολείο φορώντας υποχρεωτικά μάσκα, προτίμησα να μην τους πω τίποτα ακόμα.

Γράφει η Τζίνα Γαβαλά

Τελικά όμως, με τις συζητήσεις στις παρέες να διαδέχονται η μια την άλλη και τις απόψεις να εκπυρσοκροτούν στις συναντήσεις μας με φίλους από εδώ και από εκεί , σκέφτηκα πως είναι καλύτερο να τους το πω να το ξέρουν και να τους πω αντίστοιχα και την αλήθεια μου, ότι δεν ξέρω ακριβώς τι είναι σωστό και τι λάθος.

Από την μία, εννοείται ότι τα παιδιά στο πλαίσιο της πολιτισμένης συμπεριφοράς φορούν μάσκες σε δημόσιους χώρους. Προσωπικά ούτε στον φούρνο για δύο λεπτά δεν τους έβαλα ποτέ χωρίς μάσκα και ταξίδεψαν και με το πλοίο (ευτυχώς μόνο για δύο ώρες) με την μάσκα στο στόμα. Αλλά αυτό ξέρουν ότι το κάνουν «για να πάνε κάπου για λίγο». Οπότε, από την άλλη, θεωρώ τόσο δύσκολο στα παιδιά μου που θα πάνε Β’ Δημοτικού ο ένας και Α’ Δημοτικού ο άλλος , να αντέξουν να φοράνε όλη μέρα τη μάσκα τους.

Κάπως έτσι, όταν τους είπα ότι το σχολείο ξεκινάει σε λίγες εβδομάδες και πως θα πρέπει να φοράνε μάσκα, τους εξήγησα ότι και εγώ προβληματίζομαι με αυτήν την απόφαση αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς έτσι πρέπει να κάνουμε για να δείξουμε σε όλους σεβασμό. Και τότε έρχεται η απάντηση από τον μεγάλο.

«Ναι, αλλά μαμά, τόσες ώρες, πώς θα αναπνέουμε;».

Πραγματικά μου κόπηκε η ανάσα. Κυριολεκτικά. Δεν ήξερα τι να του πω. Τον κοιτάω, του σφίγγω το χέρι και του λέω: «Έχεις τόσο δίκιο. Αλλά στα δύσκολα εμείς τα καταφέρνουμε, έτσι δεν είναι;».

Αυτή ήταν η πιο αυθόρμητη, η λιγότερο επιτηδευμένη, πιο ειλικρινής και αληθινή απάντηση που θα μπορούσα να του δώσω. Δεν είμαι χαρούμενη που θα πρέπει να φοράνε για τόσες ώρες μάσκα. Ανησυχώ πάρα πολύ. Θεωρώ ότι θα ζεσταίνονται και θα νιώθουν δυσφορία. Θεωρώ ότι η μάσκα θα πέσει 10 φορές κάτω και όσες αλλαξιές και αν στείλω, απλά θα την πάρει από κάτω και θα την ξαναβάλει στην μούρη του. Θεωρώ ότι θα την κατεβάσει και από την αγωνία του να αναπνεύσει θα πιάσει τελικά το πρόσωπο του με τα βρώμικα του χέρια ενώ πολύ πιθανό να φορέσει και τη μάσκα κάποιου φίλου του, στην καλύτερη περίπτωση κατά λάθος. Θεωρώ ακόμα, ότι μπορεί να τον πιάσει τέτοιο άγχος ότι δεν αναπνέει που δεν θα μπορεί ούτε να συγκεντρωθεί στο μάθημα, ούτε θα προσπαθεί να συμμετέχει σε αυτό. Και ο ένας αλλά και ο άλλος.

Το σχολείο είναι το μέρος που περνούν τις πιο πολλές τους ώρες. Εκεί θα νιώσουν τα πρώτα τους πιο σημαντικά συναισθήματα ως ανεξάρτητοι άνθρωποι που θα τους συντροφεύουν για όλη τους τη ζωή. Πολλές φορές θα τους καθορίσουν. Και είναι σίγουρο πως θα θυμούνται για πάντα αυτές τις στιγμές. Εκεί λοιπόν που θα πρέπει να ενισχύσουν την αυτοπεποίθηση τους και όλα όσα τους φοβίζουν να μάθουν να τα διαχειρίζονται, θα πρέπει όλο αυτό να το κάνουν σαν μασκοφόροι. Πόσο ασφαλείς να νιώσουν; Από την άλλη, αφού η μάσκα επιστημονικά αποδεδειγμένα μας προστατεύει, είναι μονόδρομος. Aρα, το τι πρέπει να κάνουμε το ξέρουμε. Το πώς πρέπει να νιώσουμε είναι αυτό που δεν ξέρουμε.

Αυτό πιστεύω όμως πως αναμφισβήτητα είναι και ένα πολύ μεγάλο μάθημα για όλους και κυρίως για τα παιδιά. Μπροστά τους, στη ζωή που τους περιμένει, έχουν έναν δρόμο που είναι σίγουρο ότι θα είναι γεμάτος με αμφιβολίες. Θα έρθουν αντιμέτωποι με πολλά διλήμματα. Θα βρίσκονται στην θέση να πρέπει να ζυγίζουν συνέχεια τα πράγματα, και σε άλλα να αντιδρούν άλλα να τα σέβονται και ας διαφωνούν με αυτά. Aλλες φορές να νιώθουν απόγνωση και άλλες να πρέπει να σφίξουν τα δόντια, να κάνουν το σωστό και να δώσουν χρόνο. Στον εαυτό τους αλλά και στους άλλους.

Ας ξεκινήσουν λοιπόν όλα αυτά τα μαθήματα από τη μάσκα. Ας ξεκινήσουν υπό τις πιο δύσκολες συνθήκες που έχουν βιώσει οι πιο πρόσφατες γενιές στα σχολεία του δυτικού κόσμου.

Η μάσκα για μένα είναι ταυτόσημη με την υπομονή. Και η υπομονή είναι μια από τις μεγαλύτερες αρετές που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος. Ας την φορέσουμε, ας την αγκαλιάσουμε και όταν έρθει η ώρα να την βγάλουμε, να ουρλιάξουμε πως νιώσαμε. Να είμαστε σε επαφή με τα συναισθήματα μας γιατί αυτά, όση υπομονή και αν κάνεις, αργά ή γρήγορα θα βγουν. Όσο και να προσπαθείς να τα θάψεις, μόνον όταν τα κοιτάξεις κατάματα μπορείς να τα λύσεις και να τα αντιμετωπίσεις. Ίσως η μάσκα λοιπόν είναι μια ευκαιρία να μην θαύουμε τα συναισθήματα μας, αφού θα την έχουμε εκεί μπροστά μας να μας τα θυμίζει. Και τα συναισθήματα μας είμαστε εμείς. Και από εμάς δεν κρυβόμαστε. Όσες μάσκες και αν φορέσουμε.